Raceverslag: Kwart marathon van Rotterdam

Eindelijk kon ik weer eens deelnemen aan een hardloopevenement! Sinds de Zevenheuvelenloop heb ik geen enkele medaille meer toe kunnen voegen aan mijn collectie. Ik was dus blij dat het eindelijk tijd was voor de kwart marathon van Rotterdam.

Een hele tijd geleden had ik mij al ingeschreven voor de kwart marathon in Rotterdam. Lekker tien kilometer lopen, alvast van de marathonsfeer proeven en hopelijk genieten van de hele entourage. Ik had er zin in! Afgelopen vrijdag had ik ook al mijn startnummer opgehaald in Rotterdam. De marathonsfeer was flink aanwezig en ik kreeg zo waar nog meer zin in zondag!

Tijd voor een nieuw PR

Op het moment dat ik ontdekte dat ik in de eerste startwave stond, kreeg ik een wild plan in mijn hoofd. Ik wilde gaan racen voor een nieuw PR. Mijn huidige 10 kilometer PR stamt nog uit 2017, tijd om daar verandering in te gaan brengen! Na mijn conditietest bij EnergyLab, wist ik ook dat ik een dik PR zou kunnen lopen. Laat die race maar komen!

Niets ging zoals gepland…

Tot zondagmorgen, D-Day. Niets ging zoals gepland. Ik had ’s ochtends al de eerste trein vanuit Den Bosch. Bij mijn overstap in Breda liep ik 10 minuten vertraging op. Oftewel: ik had in Rotterdam nog maar 40 minuten om mijn tas af te geven, mezelf naar het startvak te begeven en nog een laatste, hoognodige, plas te doen. Op papier zou je denken dat het moet lukken. Helaas liep het niet zoals gepland.

Op zoek naar een dixi

Het duurde even totdat ik mijn tas in kon leveren. Daarna ging ik snel op zoek naar een Dixi. Op het terrein van de tasafgifte stonden flinke rijen. Ik dacht dat er richting de startvakken ook nog wel genoeg dixi’s zouden staan, dus liep door. Helaas moest ik nog een flink eind lopen totdat ik de eerste dixi tegenkwam. Dit was achteraan de startvakken van de kwart marathon. Inmiddels moest ik zo nodig, dat ik tegen beter weten in hier in de rij ben gaan staan. Ondertussen was het al 9.30 uur, mijn starttijd. Ik moest zo nodig dat ik het niet aandurfde om verder te lopen en te gokken op een andere dixi. Uiteindelijk heb ik hier zo’n 20 minuten staan wachten tot ik eindelijk mijn plas kon loslaten.

Beginnen met inhalen

Door al deze vertraging startte ik in de laatste wave. Om mij heen hoorde ik verschillende mensen zeggen: “we mogen er 80 minuten over doen toch? Dat moet wel lukken”. De moed zakte me al in de schoenen. In het startvak ben ik zo ver mogelijk naar voren gaan staan. Hoefde ik die mensen tenminste niet meer in te halen.

Slalommen en inhalen

Eenmaal van start, kon het slalommen beginnen. Wat een drukte op het parcours! Ik merkte dat ik veel energie verloor door het inhalen. Maar op een laag tempo blijven sjokken, was voor mij ook geen optie. Ik maakte gretig gebruik van anderen die ook aan het inhalen waren.

Doel laten schieten

Door de drukte, het slalommen en de warmte, merkte ik al snel: een PR gaat hem niet worden. Toch bleef ik op een aardig tempo doorlopen. Onder het uur finishen werd mijn nieuwe doel. Dat zou toch wel moeten lukken?

De knop om

Ik bleef lekker doorlopen, slalommen en inhalen. Zo had ik me deze race niet echt voorgesteld, maar het was niet anders. Ik probeerde de knop om te zetten en te genieten van deze run. Dut lukte pas toen we het Kralingse Bos uitkwamen en er meer publiek langs de kant stond. Wat een sfeer en gezelligheid! Ik bleef het nog wel lastig vinden om in mijn eigen tempo te lopen, maar hier waren gelukkig de wegen breder en was het gemakkelijker om mensen in te halen.

Op zoek naar de finish

Tot ik het ineens zwaar kreeg. Op ongeveer 7 kilometer kreeg ik het mega zwaar, het lukte me amper om op tempo te blijven lopen. Ik heb zelfs een stukje gewandeld om even bij te komen. Na een paar meter ging het gelukkig wel weer beter. Vanaf dat moment heb ik alles los gelaten. Nu was het enige wat telde: fatsoenlijk de finish halen. Er zijn duizenden anderen nu aan het zwoegen op de hele marathon. Dan moet die kippeneindje mij toch ook wel lukken!?

Tijd voor de Coolsingel

Dit lukte. Uiteindelijk vond ik mijn ritme weer terug. Ik kreeg vrij snel de kubuswoningen in mijn vizier en toen wist ik dat het niet ver meer was. Dit moest lukken! Toen draaide ik de Coolsingel op en snapte ik waarom deze finish zo iconisch is! Wat een sfeer, wat een mensen en wat kun je hier een lekkere eindsprint trekken! En dat deed ik ook. Ik haalde nog wat mensen in en stevende op de finish af. Ik was er! Na 01.00.23 kwam ik over de finish. Net niet binnen het uur, maar dat maakte niet meer uit.

Rotterdam, bedankt!

Ik heb genoten van Rotterdam, wat een sfeer! Mijn marathonkriebels waren al flink aanwezig, maar zijn nu helemaal niet meer te houden! Ik kan echt niet wachten tot ik eindelijk aan mijn eigen marathonavontuur kan gaan beginnen. Rotterdam, wie weet tot volgend jaar!?

Liep jij gisteren ook in Rotterdam? Hoe is het bij jou gegaan?