Hardlopen voor de vrede in een zonnig Den Haag, dat is nooit een straf. Afgelopen zondag was het tijd om tien kilometer lang te knallen in een zonovergoten Den Haag. Samen met een vriendin had ik me al een tijdje geleden opgegeven voor deze loop.
Let’s get ready
Het was perfect loopweer: het zonnetje scheen, niet te warm en droog. De start was al om half twaalf, dus iets na tienen trof ik mijn racebuddy voor vandaag op het station van Den Haag. Samen pakten we de tram richting het startterein en maakte we ons klaar voor de start. De Vredesloop is geen mega grote loop, dus het startterein is lekker compact en er staan geen ellelange rijden bij de tassen en toiletten, ideaal! Een kwartiertje voor de start gaan we op zoek naar een goed plekje in het startvak. Aangezien m’n buddy veel sneller loopt dan dat ik doe splitsen we hier op. Anders ben ik bang dat ik mezelf gek ga maken en veel te hard van start ga. We wensen elkaar succes en spreken af dat we elkaar na de start weer zien.
Wandelen doen we niet aan
Half twaalf precies klinkt het startschot en vertrekken we. De eerste kilometers vliegen zo voorbij. Maar deze warmte ben ik al even niet meer gewend! Begrijp me niet verkeerd, ik hou van de zon. Maar het is ineens tien graden warmer dan een paar dagen ervoor, daar was ik niet helemaal op berekend. Al snel heb ik het dus warm en dorst! Gelukkig weet ik dat op 3,5 kilometer al een waterpost is en daar kijk ik dan ook heel erg naar uit. Vlak voor het waterpunt begint mijn rechtervoet ook wat te zeuren. Bij gekke stappen schiet de pijn er doorheen. Maar wandelen wil ik niet, uit angst dat ik dan niet meer verder kan. Dus niet aan denken, dan voel ik het ook niet.
De tweede ronde
Op vier kilometer komen we weer langs de start en beginnen we aan het tweede rondje. Deze keer slingeren we wat meer door de wijk waar we lopen. Ik kijk wat meer om me heen en probeer echt te genieten. Ik herken alleen vrij weinig. We lopen langs een paar ambassades waar ik de vlag niet direct van herken. Maar ik zit er lekker in en let niet echt meer op de tijd.
Waar komt dit vandaan?
Dan is daar rond zes à zeven kilometer ineens een flinke heuvel. Huh? Waar komt die ineens vandaan? Hier krijg ik het even pittig en besluit om toch een klein stukje te wandelen, anders ben ik bang om mezelf echt stuk te lopen. Bovenop de heuvel begin ik weer met rennen, het duurt even tot ik weer lekker in kom. Maar gelukkig lukt dit wel.
DORST
Dan is er rond acht kilometer nog een waterpunt. Die had ik nodig! DORST! Ik drink het water zorgvuldig op en knal de laatste kilometers naar de finish. Ik probeer nog niet te vroeg te versnellen, anders red ik het niet tot de streep. Wanneer ik de finish in zicht heb en nog een paar honderd meter moet geef ik alles. Met een dikke eindsprint kom ik net onder het uur over de finish! Dat was mijn doel. Heerlijk gelopen en genoten van de omgeving. Top run!
Let the sun shine!
Na de finish zoek ik snel mijn runbuddy op en chillen we nog even in de zon. Bijkomen van wat we samen hebben gepresteerd. We zien nog verschillende mensen over de finish komen en genieten nog even van het zonnetje.
De perfecte zondag
Als we goed tot rust zijn gekomen vertrekken we richting de stad en gaan we voor een late lunch bij Anne & Max. Dit is echt een dikke aanrader! Wat hebben we lekker gegeten. Dan is het alweer tijd om naar het station te gaan om naar huis te gaan. Wat heb ik een lekkere dag gehad. Goed weer, lekkere loop en leuk gezelschap. Doe mij maar vaker dit soort zondagen!
Ik ben Lilian Leenheers – Lauwerijssen, 25 jaar en ik woon in ‘s-Hertogenbosch. Ik ben dol op hardlopen, reizen en schrijven. Dit allemaal gecombineerd heeft ervoor gezorgd dat ik Run Around the World ben begonnen. Benieuwd wat ik allemaal mee maak? Je leest het op deze blog!