Hét raceverslag. Het moment dat ik mijn ervaringen van de New York City marathon op papier ga zetten. Inmiddels is het drie weken geleden dat ik mijn allereerste marathon heb gelopen en ik vind het nog steeds lastig om deze magische ervaring uit te schrijven. Het gevoel wat deze marathon je geeft en het feit dat je je eerste marathon uitloopt is bijna niet te beschrijven. Toch ga ik een poging wagen!
Voor de start
Marathondag begon al vroeg. Precies om 04.00 uur ging de wekker, nog nooit ben ik zo enthousiast en vol energie uit bed gestapt. ‘Vandaag ging het eindelijk gebeuren: ik ga de New York marathon lopen!’ Iets voor zes sta ik in de lobby van ons hotel. Om 6.00 uur vertrekken de bussen richting het startterrein. Voor ik het weet zit ik in de bus, worden we door de supporters en de mensen van TUI uitgezwaaid. Nu gaat het echt beginnen.
De reis naar het startterrein verliep niet zo soepel als we hadden gewild. Ondanks dat we ruim op tijd waren vertrokken, heel de stad plat lag vanwege de marathon, belandden we toch in een dikke file. Waar TUI voorspelde dat we er één tot anderhalf uur over zouden doen, hebben wij ruim 2,5 uur in de bus gezeten tot we bij het startterrein waren. Het voordeel daarvan was dat we minder lang in de Start Village hoefde te wachten. Hierdoor was het binnen no time tijd om mijn tas in te leveren en mij op te gaan stellen in het startvak. Let’s get started!
0 – 5 km
Na het Amerikaanse volkslied en een luide knal, mochten we van start! Ik stond in het groene startvak, wat betekende dat ik onderop de Verrazano Bridge startte. Geen probleem. Mede door de zenuwen bekroop mij een gevoel van hoogtevrees en was ik stiekem blij dat ik enigszins beschut over deze brug mocht lopen. Ik probeerde niet te dicht bij het randje te lopen.
Al vrij snel kwam ik in een lekker ritme. Een ding stond namelijk vast: ik zou en bleef lekker mijn eigen tempo lopen. Ik liet me door niets of niemand misleiden, ik ken mezelf goed genoeg. Ongeveer een kwartier na de start liepen we de Verrazano Bridge af, recht Brooklyn in. De eerst brug kon ik afstrepen, ik spotte de eerste enthousiaste Amerikanen langs de kant en voor ik het wist liep ik het vijf kilometerpunt voorbij. ‘Dit ging goed’, schoot er door me heen.
5 – 10 km
Het feit dat ik zo makkelijk ging en zonder dat ik er erg in had de eerste vijf kilometer had gelopen, stemde mij positief. Ik begon te lachen, ik genoot en ik liep lekker. Na wat geslinger, kwamen we uit op een lange rechte weg waar alle lopers bij elkaar kwamen. Ik wist dat we lang over deze weg zouden lopen. Dwars door Brooklyn. Ik genoot van alles wat ik om me heen zag, alle mensen die stonden te cheeren en ik probeerde alle vlaggen thuis te brengen die ik zag. Ik vond hardlopen nog nooit zo leuk! Na 1.03.49 passeer ik het 10 kilometerpunt.
10 – 15 km
De eerste tien kilometer zitten er op. Nog maar 32,195 te gaan. ‘Shit, zo moet ik niet gaan denken. Want dan is het nog een heel eind’. Na een kilometer of dertien gaan we rechtsaf. Verder Brooklyn in, maar deze weg loopt omhoog. Dit is het eerste moment dat ik last heb van de heuvels in New York. Ik was wel gewaarschuwd voor het vals plat en de bruggen. Maar ik had het nu nog niet verwacht. Deze weg loopt best heftig omhoog. Gelukkig staan ook hier genoeg mensen langs de kant om ons aan te moedigen. Ik kijk mijn ogen uit. Van de leukste borden, tot een compleet gospelkoor wat op de trappen van de kerk staat. Ik krijg bijna tranen in mijn ogen: zo ontzettend mooi is dit.
15 – 20 km
Na een kilometer of 16/17 krijgen mijn benen het steeds zwaarder. Op de een of andere manier was ik hier niet helemaal op voorbereid. Toch blijf ik gewoon doorlopen. Ik ben stiekem heel nieuwsgierig wat de route mij nog meer gaat brengen. We lopen nog steeds door Brooklyn. Zonder dat ik het door heb lopen we ineens door de Joodse wijk. Hoe ik dit door heb? Er staan opvallend weinig mensen langs de kant, ik zie mannen met pijpenkrullen en rare hoedjes. De mensen die je hier ziet lopen kijken voor mijn gevoel best chagrijnig en lijken te mopperen op het feit dat er ineens 53.000 mensen door ‘hun’ buurt lopen. Stiekem grinnik ik en denk ik: ‘stel je niet zo aan joh. Het is maar een keer per jaar dat mensen van over de hele wereld naar jouw stad komen voor een onvergetelijke ervaring.’ Door de rust langs de kant van het parcours, kijk ik ook meer mij heen naar de andere lopers. En wat lopen er veel verschillende mensen! Van een meisje in een Pickachu pak, tot een oudere Aziatische vrouw. En van echte New Yorkers tot andere Nederlanders. Heerlijk!
20 – 25 km
Daar is het halfway point! Ik heb de eerste helft erop zitten. Bij mezelf denk ik: vanaf nu hoef je alleen nog maar terug te lopen naar de Verrazano Bridge. Dat moet lukken bedenk ik me. Het halve marathonpunt is op een brug van Brooklyn naar Queens. Deze passeer ik in een tijd van 2.18.50.
Eenmaal in Queens aangekomen staan hier weer volop mensen langs de route. Ik zie een bord wat me direct opvalt. “You made it to Queens, no get the hell out of here!” staat erop. Ik moet hier om lachen en het geeft me wat extra kracht om lekker door te lopen. Mijn benen krijgen het wel steeds zwaarder. Ik heb al een aantal keer gewandeld en ik weet dat de beruchte Queensborough Bridge me nog te wachten staat. Deze brug begint langzaam op te doemen en voor ik het weet draai ik deze brug op.
Alle verhalen die je hoort of leest over de Queensborough Bridge zijn waar! Jeetje, wat is dit een pittige brug. Je loopt inderdaad meer omhoog dan naar beneden. Het is er doodstil en om je heen zie je heel veel mensen het zwaar hebben. Maar ik mag niet vergeten van het uitzicht te genieten! Het is een heldere dag en zo zie ik de skyline van Manhattan liggen!
25 – 30 km
Nog steeds loop ik te zwoegen op de Queensborogh Bridge. Ondertussen geven mijn oortjes aan dat ze bijna leeg zijn. Als we eenmaal weer naar beneden gaan lopen, hoor ik het publiek op First Avenue al. Dit lijkt me het perfecte moment om mijn oortjes even op te laden. Ik weet ook dat Maurits en TUI rond 27 kilometer staan. Dit geeft me een boost.
Als ik de Queensborough Bridge afloop, krijg ik overal kippenvel en weer springen wat tranen in mijn ogen. Wow, wat is dit bijzonder! Zoveel mensen langs de kant, het lawaai wat ze maken, puur en alleen om alle lopers aan te moedigen. Bij het TUI supporterspunt spot ik al vrij snel Maurits, hij geeft me wat extra energiegels en repen aan, we wisselen wat woorden en een snelle kus. Vol energie vervolg ik mijn weg over First Avenue. Vervolgens passeer ik het 30 kilometerpunt in een tijd van 3.25.33.
30 – 35 km
Het 30 kilometerpunt ligt ook nog op First Avenue. Deze straat is zo bizar, er staan zoveel mensen langs de kant en het is stiekem best klimmen. Na ongeveer 31/32 kilometer lopen we een brug op die ons richting de Bronx leidt. Eenmaal in de Bronx, hangt hier weer een compleet andere sfeer dan in de andere wijken.
Ik krijg het steeds zwaarder. Ik ben moe, mijn benen hebben het zwaar en wandelen voelt vaak beter dan rennen. Maar ja, ik loop een marathon en ik zal en moet doorzetten van mezelf. Halverwege de Bronx haalt een andere TUI-loper me in, probeert me te motiveren en loopt een klein stukje met me mee (toch handig die TUI-shirts). Dit geeft weer wat kracht en ik probeer zo goed als het lukt om door te rennen.
Vrij snel lopen we de Bronx weer uit en lopen we weer in Manhattan. Ik ben op zoek naar straatnaambordjes, zo probeer ik me te oriënteren waar ik ben en hoe ver ik nog ongeveer moet. Mijn horloge loopt namelijk niet gelijk met de bordjes langs de weg.
35 – 40 km
Wanneer ik eenmaal spot dat we op Fifth Avenue lopen, weet ik: het is nu niet ver meer. Het einde is in zicht. Om mij heen zie ik steeds meer lopers die het ook zwaar hebben, ik ben gelukkig niet de enige. Al vrij snel krijg ik Central Park in het vizier: daar is de finish! Met dit in gedachte gaat het lopen weer wat makkelijker. Ik sprokkel alle energie bij elkaar en ik geef zoveel als ik kan. Voor ik het weet lopen we Central Park in. Ik probeer me weer zo goed mogelijk te oriënteren. Rond het 40 kilometerpunt is namelijk weer een TUI supporterspunt. Terwijl ik doorzet, alles geef wat ik nog in me heb, hoor ik regelmatig mijn naam. Wildvreemden die je aanmoedigen en je dat beetje energie proberen te geven: dat helpt!
En dan krijg ik het TUI supporterspunt in mijn vizier: nu weet ik echt dat het niet ver meer is. Ik spot Maurits, ik zwaai, roep wat, maar ik loop wel door. Als ik nu ga stoppen, kom ik niet meer vooruit. Zo moe ben ik. Het 40 kilometerpunt passeer ik in 04.41.08. Op dat moment besef ik ook dat mijn doel van 04.30 of 04.45 niet meer gaat lukken. Maar een tijd onder de vijf uur moet nog wel lukken. Met die gedachte ren ik op Fifth Avenue af.
40 – 42,195 km
Na ongeveer 40.5/41 kilometer loop je namelijk weer een stukje Central Park uit. Je loopt recht op the Plaza Hotel, de Apple Store en alle grote winkelketens af. Hier draaien we rechtsaf en lopen we langs Central Park richting Columbus Circle. Dit stuk geeft me wederom kippenvel en ik voel weer tranen branden achter mijn ogen. Wauw, ik ga gewoon de finish halen!
Hier staan mega veel mensen langs de kant, die je stuk voor stuk over de finish schreeuwen. Vanaf Columbus Circle draaien we weer Central Park in en voor ik het weet zie ik een bordje met 600 meter staan. NOG MAAR 600 METER! Met alles wat ik in me heb probeer ik een ‘eindsprint’ in te zetten. Echt sprinten zit er niet meer in. Maar wandelen gaat hem ook niet meer worden. Ik ben moe, doodmoe, maar de finish is in zicht! Na nog een klein klimmetje loop ik over de finish van de New York City marathon. I’M A MARATHONER! In een tijd van 04.57.26 heb ik mijn allereerste marathon volbracht.
Na de finish
Eenmaal over de finish is het een drukte van jewelste. Iedereen stopt gelijk met lopen, staat foto’s te maken. Het enige wat ik denk is: ik moet blijven bewegen. Ik dring mij door de menigte heen, op zoek naar een heatsheet en een medaille. Allereerst kom ik de medailles tegen. En wat is hij groot! Vol trots laat ik hem om mijn nek hangen. Het besef begint steeds meer te komen. Ik ga snel op zoek naar een heatsheet, ik krijg het namelijk koud. Daarna is het een kwestie van: op zoek naar de goodiebag, mijn tas en de uitgang. Eenmaal al mijn spullen in bezit, loop ik richting de uitgang van Central Park. Dit is verder dan je wilt na een marathon. Het liefste ga ik ergens zitten, maar uit angst dat ik nooit meer omhoog kom, blijf ik lopen. Als ik dan bijna Central Park uitloop, springen de tranen in mijn ogen. ‘Ik heb het gewoon gedaan!’, schiet door mijn hoofd. Ik slik de tranen weg, bang om mijn lenzen uit te huilen.
Bij de uitgang zie ik al snel de TUI-vlaggen. Hier staat Maurits ergens en al snel zie ik hem. Ik geef mijn spullen af, deel mijn eerste ervaringen en uiteraard wordt er een finishfoto gemaakt! Vol trots ga ik met mijn medaille op de foto. IK HEB GEWOON DE NEW YORK CITY MARATHON GELOPEN!
Dit was het, mijn allereerste marathonavontuur. Ik kan mij met recht een marathoner noemen. Het was een fantastische ervaring om mijn allereerste marathon in New York te lopen, de stad waar mijn hardloopavontuur vier jaar geleden begon. Of ik ooit nog een marathon ga lopen? Zeg nooit, nooit. Maar in 2020 in ieder geval niet.
En als je nog twijfelt: ga sparen om zelf ook de New York City marathon te lopen. Dit is zo’n bijzondere ervaring, het is echt een happening, dit vergeet je nooit meer!
Foto 1 is door TUI gemaakt
Ik ben Lilian Leenheers – Lauwerijssen, 25 jaar en ik woon in ‘s-Hertogenbosch. Ik ben dol op hardlopen, reizen en schrijven. Dit allemaal gecombineerd heeft ervoor gezorgd dat ik Run Around the World ben begonnen. Benieuwd wat ik allemaal mee maak? Je leest het op deze blog!